ترامپ به دنبال جنگی دیگر
رضا صارمی‌راد
در روز‌های گذشته، ترامپ بالاخره تأیید کرد که هدفش از فشار بر ونزوئلا نه بحث مهاجرت غیرقانونی است و نه مسئله قاچاق مواد مخدر. پس از افزایش تنش در هفته‌های گذشته در حوزه‌ی کارائیب و حمله به چند کشتی ونزوئلایی در نزدیکی آب‌های سرزمینی این کشور، درجه تنش میان این دو کشور بسیار بالا رفت؛ به‌طوری‌که ونزوئلا در کشور اعلام بسیج عمومی کرد و از مردم خواست تا هر لحظه انتظار حمله نیرو‌های آمریکایی به خاک این کشور را داشته باشند. در آن برهه، ترامپ بسیار تأکید داشت که این حملات به دلیل مبارزه با مواد مخدر انجام شده است. دولت ونزوئلا نیز اعلام کرد که اگر قرار باشد کسی در ونزوئلا با قاچاق مواد مخدر مبارزه کند، این وظیفه دولت است نه یک کشور متجاوز خارجی.
اما ترامپ عجول‌تر از این حرف‌ها بود و اخیراً اعلام کرده است که «من اجازه انجام عملیات در خاک ونزوئلا را به سازمان سیا داده‌ام». هم‌زمان با این اظهارات ترامپ، بسیاری از دولتمردان او نیز به‌صورت غیررسمی از احتمال تعویض دولت در ونزوئلا، هم‌زمان با استقرار بمب‌افکن‌های B-۵۲ در منطقه کارائیب، سخن گفته‌اند. این در واقع آشکار شدن بازگشت ترامپ به سیاست‌های دوره اول ریاست‌جمهوری‌اش درباره ونزوئلاست؛ در آن زمان، یعنی در سال ۲۰۱۹، آمریکا با به‌رسمیت شناختن ریاست‌جمهوری رهبر مخالفان مادورو، یعنی خوان گوایدو، سعی در ایجاد چیزی شبیه به کودتا و سرنگونی مادورو داشت.
احتمال می‌رود که ترامپ علاقه چندانی به آغاز جنگ یا تهاجم نظامی علیه ونزوئلا در این زمان نداشته باشد، اما افزایش توان نظامی و بهره‌گیری از سیا، احتمالاً با هدف ایجاد اعتراضات داخلی هم‌زمان با فشار خارجی، نشان می‌دهد که خواسته اولیه کاخ سفید احتمالاً استعفای مادورو از قدرت است. بااین‌حال، همان‌گونه که ترامپ در کنفرانس خبری خود اعلام کرد، «آمریکا به خاک ونزوئلا نیز نظر دارد»؛ زیرا هم‌اکنون نیز برتری دریایی را در اختیار دارد.از سوی دیگر، مادورو اعلام کرده است که نیرو‌های داوطلب مردمی پس از اعلام بسیج عمومی او، تعدادشان به چیزی در حدود هشت میلیون نیروی ذخیره رسیده است و این نیرو‌ها در حال تجهیز و آموزش هستند. بااین‌حال، آمریکایی‌ها این اعداد را اغراق‌آمیز می‌دانند و مهارت این شبه‌نظامیان را زیر سؤال می‌برند. مادورو در واکنش به این اظهارات گفته است: «در دهه‌های گذشته کشور‌های مستکبری مانند انگلستان تلاش کرده‌اند خاک کشور ما را تحت اشغال درآورند، اما مردم ونزوئلا در آن دوران بدون هیچ تجهیزات خاصی، با چوب و سنگ و چاقو در برابر متجاوزان ایستادند. مردم ما احمق نیستند و نخواهند بود.»در مورد بالا گرفتن روابط خصمانه میان دو کشور، همسایگان آنها در حوزه کارائیب و آمریکای جنوبی نیز احساس نگرانی می‌کنند. هرچند تا امروز واکنش جدی از خود نشان نداده‌اند، اما ترس اصلی آنها از این است که با آغاز یک درگیری نظامی در این منطقه، به‌سرعت شاهد افزایش مهاجرت‌ها و گسترش گروه‌ها و کارتل‌های خلاف‌کاری باشیم؛ دقیقاً همان اهدافی که ترامپ به بهانه مبارزه با آنها می‌خواهد به این کشور حمله کند. بنابراین، این کشور‌ها با توجه به این‌که علاقه چندانی برای جلوگیری از حمله آمریکا ندارند، تنها گزینه ممکن را در تلاش کشور‌های عضو آلبا (اتحاد بولیواری برای مردم آمریکا) شامل کوبا، نیکاراگوئه، بولیوی و هندوراس می‌بینند تا از طریق راه‌های دیپلماتیک و با جلب حمایت متحدان اروپایی و آسیایی خود، به‌عنوان میانجی‌گر، از گسترش درگیری‌ها جلوگیری کنند.
در روز‌های گذشته، ترامپ بالاخره تأیید کرد که هدفش از فشار بر ونزوئلا نه بحث مهاجرت غیرقانونی است و نه مسئله قاچاق مواد مخدر. پس از افزایش تنش در هفته‌های گذشته در حوزه‌ی کارائیب و حمله به چند کشتی ونزوئلایی در نزدیکی آب‌های سرزمینی این کشور، درجه تنش میان این دو کشور بسیار بالا رفت؛ به‌طوری‌که ونزوئلا در کشور اعلام بسیج عمومی کرد و از مردم خواست تا هر لحظه انتظار حمله نیرو‌های آمریکایی به خاک این کشور را داشته باشند. در آن برهه، ترامپ بسیار تأکید داشت که این حملات به دلیل مبارزه با مواد مخدر انجام شده است. دولت ونزوئلا نیز اعلام کرد که اگر قرار باشد کسی در ونزوئلا با قاچاق مواد مخدر مبارزه کند، این وظیفه دولت است نه یک کشور متجاوز خارجی.
اما ترامپ عجول‌تر از این حرف‌ها بود و اخیراً اعلام کرده است که «من اجازه انجام عملیات در خاک ونزوئلا را به سازمان سیا داده‌ام». هم‌زمان با این اظهارات ترامپ، بسیاری از دولتمردان او نیز به‌صورت غیررسمی از احتمال تعویض دولت در ونزوئلا، هم‌زمان با استقرار بمب‌افکن‌های B-۵۲ در منطقه کارائیب، سخن گفته‌اند. این در واقع آشکار شدن بازگشت ترامپ به سیاست‌های دوره اول ریاست‌جمهوری‌اش درباره ونزوئلاست؛ در آن زمان، یعنی در سال ۲۰۱۹، آمریکا با به‌رسمیت شناختن ریاست‌جمهوری رهبر مخالفان مادورو، یعنی خوان گوایدو، سعی در ایجاد چیزی شبیه به کودتا و سرنگونی مادورو داشت.
احتمال می‌رود که ترامپ علاقه چندانی به آغاز جنگ یا تهاجم نظامی علیه ونزوئلا در این زمان نداشته باشد، اما افزایش توان نظامی و بهره‌گیری از سیا، احتمالاً با هدف ایجاد اعتراضات داخلی هم‌زمان با فشار خارجی، نشان می‌دهد که خواسته اولیه کاخ سفید احتمالاً استعفای مادورو از قدرت است. بااین‌حال، همان‌گونه که ترامپ در کنفرانس خبری خود اعلام کرد، «آمریکا به خاک ونزوئلا نیز نظر دارد»؛ زیرا هم‌اکنون نیز برتری دریایی را در اختیار دارد.از سوی دیگر، مادورو اعلام کرده است که نیرو‌های داوطلب مردمی پس از اعلام بسیج عمومی او، تعدادشان به چیزی در حدود هشت میلیون نیروی ذخیره رسیده است و این نیرو‌ها در حال تجهیز و آموزش هستند. بااین‌حال، آمریکایی‌ها این اعداد را اغراق‌آمیز می‌دانند و مهارت این شبه‌نظامیان را زیر سؤال می‌برند. مادورو در واکنش به این اظهارات گفته است: «در دهه‌های گذشته کشور‌های مستکبری مانند انگلستان تلاش کرده‌اند خاک کشور ما را تحت اشغال درآورند، اما مردم ونزوئلا در آن دوران بدون هیچ تجهیزات خاصی، با چوب و سنگ و چاقو در برابر متجاوزان ایستادند. مردم ما احمق نیستند و نخواهند بود.»در مورد بالا گرفتن روابط خصمانه میان دو کشور، همسایگان آنها در حوزه کارائیب و آمریکای جنوبی نیز احساس نگرانی می‌کنند. هرچند تا امروز واکنش جدی از خود نشان نداده‌اند، اما ترس اصلی آنها از این است که با آغاز یک درگیری نظامی در این منطقه، به‌سرعت شاهد افزایش مهاجرت‌ها و گسترش گروه‌ها و کارتل‌های خلاف‌کاری باشیم؛ دقیقاً همان اهدافی که ترامپ به بهانه مبارزه با آنها می‌خواهد به این کشور حمله کند. بنابراین، این کشور‌ها با توجه به این‌که علاقه چندانی برای جلوگیری از حمله آمریکا ندارند، تنها گزینه ممکن را در تلاش کشور‌های عضو آلبا (اتحاد بولیواری برای مردم آمریکا) شامل کوبا، نیکاراگوئه، بولیوی و هندوراس می‌بینند تا از طریق راه‌های دیپلماتیک و با جلب حمایت متحدان اروپایی و آسیایی خود، به‌عنوان میانجی‌گر، از گسترش درگیری‌ها جلوگیری کنند.
تیتر خبرها
تیترهای روزنامه
