منتظر واقعی همان مؤمن واقعی است و وصفش را باید در خطبه متقین نهج‌البلاغه خواند
سلام بر او تا طلوع فجر
گروه فرهنگی
منتظر واقعی نگران است. مثل مسلم، که از کوفه به امام زمانش می‌گفت نیا. او دائما می‌کوشد تا دنیا را به جای امن‌تری برای امامش تبدیل کند. او می‌داند اگر امامش بیاید، او را می‌کشند. چه زیادند آن‌هایی که مصمم باشند به قتلش. مگر آنکه نتوانند. منتظر واقعی می‌گوید بیا، اما همزمان خود را آماده این آمدن می‌کند. کوفه به امام زمانش می‌گفت بیا، اما از تهدید شام ترسید. چون آماده جنگیدن نبود. در کوفه همه‌چیز بود. مزارع پرمحصول بود و امکانات مهیا. اما نفس‌ها اماره بودند؛ شمشیرها در دستانی بی‌اراده بودند، مردها گوش به فرمان اهلشان داشتند و دین را تنها بر زبان‌ها می‌توانستی ببینی؛ نه در اعمال مردم. منتظر واقعی روی خودش کار می‌کند. او می‌داند امام تنها به کمیت نیاز ندارد، او آدم باکیفیت می‌خواهد. یک عباس، یک علی‌اکبر، یک قاسم و یک عبدالله، یک حضرت زینب کافی است تا امام حسین کربلا برپا کند. یک دولت ابدی، یک شکوه تمام‌نشدنی. منتظر واقعی کاری می‌کند که امام در جانش ظهور کند؛ آن وقت حتی اگر ظهور امام در جهان را ندید هم ناکام از دنیا نمی‌رود.
اوصاف منتظر واقعی را برایمان گفته‌اند و شنیده‌ایم. منتظر واقعی، همان مؤمن واقعی است. همو که امیرالمؤمنین علیه سلام الله، در خطبه متقین وصفش را گفت وهمام، یار بیدار دل حضرت، نتوانست عظمت آن را درک کند و جان به جان آفرین تسلیم کرد. می‌دانیم منتظر واقعی خیلی کارش درست است و احتمالا بسیاری از ما، با منتظر واقعی فاصله زیادی داریم. اما مسئله اینجاست که منتظران غیر واقعی هم دل دارند. چندسالی که بر ما گذشت و بر جهان گذشت، پر از اتفاقاتی بود که در آن از ته دل نیاز به منجی را احساس می‌کردیم. اما امسال فرق داشت.
شاید ما منتظر واقعی نباشیم، شاید هنوز جهان جای خوبی برای ظهور و حضور بی‌واسطه ولی الله الأعظم نباشد، شاید ما وظیفه خودمان را انجام نداده باشیم، اما جلوی حرف دل را نمی‌توان گرفت.
امام زمان! اگر نیایی، دنیا جای امنی برای دخترهای کوچک، با کاپشن صورتی و گوشواره قلبی نیست. اگر نیایی، دختربچه‌ها زیر آوار بمباران‌های غزه زنده به گور می‌شوند. اگر نیایی، پسربچه‌ها از صدای بمباران تشنج می‌کنند. اگر نیایی کسی نیست دلش به حال مظلومان بسوزد. اگر نیایی، مادرها دق می‌کنند و پدرها یک‌روزه پیر می‌شوند. بیا! تا همه جهان مثل صحن مسجد جمکران باصفا شود. بیا! تا دریاها خشک نشوند. تا خورشید دوباره مهربان بتابد و آسمان با دست پر ببارد. تو اگر نیایی بشر از دست ویروس‌های میکروسکوپی هم عاجز است. تو تا نیایی، ظالمان 6 ماه تمام یک استان کوچک را زیر حمله می‌گیرند و مردم جهان تنها می‌توانند شعار دهند. بیا! تو تنها راه مستقیمی و ما تو را فقط از خدا استعانت می‌کنیم. اگر تو نیایی خدا به ما غضب می‌کند و یا از گمراهان می‌شویم. بیا! روزی که بیایی یوم‌الدین است. آن روز صفت رحمانیت و رحیمیت خدا تفسیر می‌شود. آن روز روی همه لب‌ها الحمدلله رب العالمین است. آن روز باید مهم‌ترین نماز آیات تاریخ را خواند. روزی که خورشید و ماه از زیر سایه بیرون آمده. روزی که آذرخش عدل بر سر اهل ظلم فرو آمده. روزی که کاخ ظالمان به لرزه افتاده. تو با سپاهی از فرشتگان و روح نازل می‌شوی. آمدنت طلوع فجر است...
منتظر واقعی نگران است. مثل مسلم، که از کوفه به امام زمانش می‌گفت نیا. او دائما می‌کوشد تا دنیا را به جای امن‌تری برای امامش تبدیل کند. او می‌داند اگر امامش بیاید، او را می‌کشند. چه زیادند آن‌هایی که مصمم باشند به قتلش. مگر آنکه نتوانند. منتظر واقعی می‌گوید بیا، اما همزمان خود را آماده این آمدن می‌کند. کوفه به امام زمانش می‌گفت بیا، اما از تهدید شام ترسید. چون آماده جنگیدن نبود. در کوفه همه‌چیز بود. مزارع پرمحصول بود و امکانات مهیا. اما نفس‌ها اماره بودند؛ شمشیرها در دستانی بی‌اراده بودند، مردها گوش به فرمان اهلشان داشتند و دین را تنها بر زبان‌ها می‌توانستی ببینی؛ نه در اعمال مردم. منتظر واقعی روی خودش کار می‌کند. او می‌داند امام تنها به کمیت نیاز ندارد، او آدم باکیفیت می‌خواهد. یک عباس، یک علی‌اکبر، یک قاسم و یک عبدالله، یک حضرت زینب کافی است تا امام حسین کربلا برپا کند. یک دولت ابدی، یک شکوه تمام‌نشدنی. منتظر واقعی کاری می‌کند که امام در جانش ظهور کند؛ آن وقت حتی اگر ظهور امام در جهان را ندید هم ناکام از دنیا نمی‌رود.
اوصاف منتظر واقعی را برایمان گفته‌اند و شنیده‌ایم. منتظر واقعی، همان مؤمن واقعی است. همو که امیرالمؤمنین علیه سلام الله، در خطبه متقین وصفش را گفت وهمام، یار بیدار دل حضرت، نتوانست عظمت آن را درک کند و جان به جان آفرین تسلیم کرد. می‌دانیم منتظر واقعی خیلی کارش درست است و احتمالا بسیاری از ما، با منتظر واقعی فاصله زیادی داریم. اما مسئله اینجاست که منتظران غیر واقعی هم دل دارند. چندسالی که بر ما گذشت و بر جهان گذشت، پر از اتفاقاتی بود که در آن از ته دل نیاز به منجی را احساس می‌کردیم. اما امسال فرق داشت.
شاید ما منتظر واقعی نباشیم، شاید هنوز جهان جای خوبی برای ظهور و حضور بی‌واسطه ولی الله الأعظم نباشد، شاید ما وظیفه خودمان را انجام نداده باشیم، اما جلوی حرف دل را نمی‌توان گرفت.
امام زمان! اگر نیایی، دنیا جای امنی برای دخترهای کوچک، با کاپشن صورتی و گوشواره قلبی نیست. اگر نیایی، دختربچه‌ها زیر آوار بمباران‌های غزه زنده به گور می‌شوند. اگر نیایی، پسربچه‌ها از صدای بمباران تشنج می‌کنند. اگر نیایی کسی نیست دلش به حال مظلومان بسوزد. اگر نیایی، مادرها دق می‌کنند و پدرها یک‌روزه پیر می‌شوند. بیا! تا همه جهان مثل صحن مسجد جمکران باصفا شود. بیا! تا دریاها خشک نشوند. تا خورشید دوباره مهربان بتابد و آسمان با دست پر ببارد. تو اگر نیایی بشر از دست ویروس‌های میکروسکوپی هم عاجز است. تو تا نیایی، ظالمان 6 ماه تمام یک استان کوچک را زیر حمله می‌گیرند و مردم جهان تنها می‌توانند شعار دهند. بیا! تو تنها راه مستقیمی و ما تو را فقط از خدا استعانت می‌کنیم. اگر تو نیایی خدا به ما غضب می‌کند و یا از گمراهان می‌شویم. بیا! روزی که بیایی یوم‌الدین است. آن روز صفت رحمانیت و رحیمیت خدا تفسیر می‌شود. آن روز روی همه لب‌ها الحمدلله رب العالمین است. آن روز باید مهم‌ترین نماز آیات تاریخ را خواند. روزی که خورشید و ماه از زیر سایه بیرون آمده. روزی که آذرخش عدل بر سر اهل ظلم فرو آمده. روزی که کاخ ظالمان به لرزه افتاده. تو با سپاهی از فرشتگان و روح نازل می‌شوی. آمدنت طلوع فجر است...
