ترامپ در حالی برای پوتین فرش قرمز انداخت که رهبران اروپا را در وضعیتی تحقیرآمیز جلوی خود نشاند
بازندگان اعتماد به آمریکا
گروه سیاسی
نزدیک به سه سال از آغاز جنگ می‌گذرد. حالا زلنسکی نشسته در دفتر رئیس‌جمهور ایالات متحده و دیگر رهبران اروپا هم در کنار او هستند. همه مقاماتی که او گمان می‌کرد به پشتوانه آن‌ها می‌تواند جلوی روسیه بایستد. همه آنچه که او به آن امید و ایمان داشت. او خود را در میان این کشورها به عنوان یک عضو ناتو تصور می‌کرد، اما اکنون او نشسته و به نقشه اوکراین نگاه می‌کند. او ناباورانه به جغرافیایی می‌نگرد که چیزی جز یک منطقه حائل نبود. همه کمک‌های آمریکا و اروپا نه به جهت پیروزی اوکراین در جنگ و نه به جهت توافق تجاوز روسیه، بلکه به جهت ادامه یافتن جنگ بود و حداکثر، برای جلوگیری از پیروزی قاطع و کامل پوتین، نه شکست او. زلنسکی اکنون در اتاق بیضی‌شکل ترامپ نشسته و احتمالا به این فکر می‌کند که این جنگ هیچ گاه بر سر اوکراین نبود، اینکه اوکراین چیزی جز یک بهانه نبود.
زلنسکی و کشورش درگیر دعوایی شد که نه برنده است و نه برنده بودنش اهمیتی دارد. حیرت‌آور است اما گویا بی‌اهمیت‌ترین فرد حاضر در آن اتاق، رئیس‌جمهور کشوری است که مستقیماً درگیر جنگ است. کافی است فکر کنیم اگر زلنسکی در این جلسه حاضر نبود، دقیقا چه چیزی عوض می‌شد؟ البته بازنده میزانسن این جلسه فقط آقای زلنسکی نیست. رهبران اروپا همچون کارمندانی که مدت‌هاست با معضلی دست و پنجه نرم می‌کنند، به اتاق رئیس فراخوانده شده‌اند تا رئیس با تدبیری از موضع قدرت، به‌راحتی هرچه تمام‌تر، معضل کارمندان را مرتفع سازد.
این خصلت شیطان است که آدم‌ها یا ملت‌ها یا دولت‌ها را به مشکلی می‌کشاند و سپس آن مشکل را مشکل خود آنان قلمداد می‌کند. طرح صلح ترامپ برای جنگ روسیه و اوکراین هیچ نشانی از پیروزی برای اروپا و اوکراین ندارد اما این مشکل خود اروپا و اوکراین است؛ نه ایالات متحده. ترامپ برای پوتین فرش قرمز پهن می‌کند و به یاد روزهای نوستالژیک جنگ سرد، از بالای سرش هواپیمای بمب‌افکن بی۲ رد می‌کند؛ اما هیچ نشانی از تخاصم نشان نمی‌دهد. آمریکا انصافاً به راه و رسم شیطان پایبند است.
نزدیک به سه سال از آغاز جنگ می‌گذرد. حالا زلنسکی نشسته در دفتر رئیس‌جمهور ایالات متحده و دیگر رهبران اروپا هم در کنار او هستند. همه مقاماتی که او گمان می‌کرد به پشتوانه آن‌ها می‌تواند جلوی روسیه بایستد. همه آنچه که او به آن امید و ایمان داشت. او خود را در میان این کشورها به عنوان یک عضو ناتو تصور می‌کرد، اما اکنون او نشسته و به نقشه اوکراین نگاه می‌کند. او ناباورانه به جغرافیایی می‌نگرد که چیزی جز یک منطقه حائل نبود. همه کمک‌های آمریکا و اروپا نه به جهت پیروزی اوکراین در جنگ و نه به جهت توافق تجاوز روسیه، بلکه به جهت ادامه یافتن جنگ بود و حداکثر، برای جلوگیری از پیروزی قاطع و کامل پوتین، نه شکست او. زلنسکی اکنون در اتاق بیضی‌شکل ترامپ نشسته و احتمالا به این فکر می‌کند که این جنگ هیچ گاه بر سر اوکراین نبود، اینکه اوکراین چیزی جز یک بهانه نبود.
زلنسکی و کشورش درگیر دعوایی شد که نه برنده است و نه برنده بودنش اهمیتی دارد. حیرت‌آور است اما گویا بی‌اهمیت‌ترین فرد حاضر در آن اتاق، رئیس‌جمهور کشوری است که مستقیماً درگیر جنگ است. کافی است فکر کنیم اگر زلنسکی در این جلسه حاضر نبود، دقیقا چه چیزی عوض می‌شد؟ البته بازنده میزانسن این جلسه فقط آقای زلنسکی نیست. رهبران اروپا همچون کارمندانی که مدت‌هاست با معضلی دست و پنجه نرم می‌کنند، به اتاق رئیس فراخوانده شده‌اند تا رئیس با تدبیری از موضع قدرت، به‌راحتی هرچه تمام‌تر، معضل کارمندان را مرتفع سازد.
این خصلت شیطان است که آدم‌ها یا ملت‌ها یا دولت‌ها را به مشکلی می‌کشاند و سپس آن مشکل را مشکل خود آنان قلمداد می‌کند. طرح صلح ترامپ برای جنگ روسیه و اوکراین هیچ نشانی از پیروزی برای اروپا و اوکراین ندارد اما این مشکل خود اروپا و اوکراین است؛ نه ایالات متحده. ترامپ برای پوتین فرش قرمز پهن می‌کند و به یاد روزهای نوستالژیک جنگ سرد، از بالای سرش هواپیمای بمب‌افکن بی۲ رد می‌کند؛ اما هیچ نشانی از تخاصم نشان نمی‌دهد. آمریکا انصافاً به راه و رسم شیطان پایبند است.
تیتر خبرها
تیترهای روزنامه
