تیم ملی کشتی آزاد ایران قهرمان جهان شد
پرچمت بالاست ایران
گروه فرهنگی
هر ایرانی در وجودش یک رستم دارد که تشنه غرور است و تنها با حماسه سیراب می‌شود. پیروزی‌های غرورآمیز برای ما یک نیاز و ضرورت است، بخشی از تغذیه روح‌مان تنها از راه پیروزی‌های ملی بزرگ است. باید شکر ایزد به جا آورد که در این برهه سخت از این پیروزی‌های غرورآمیز چندان محروم نیستیم. آن از صعود زودهنگام تیم ملی فوتبال به جام جهانی و این از قهرمانی زودهنگام تیم ملی در مسابقات جهانی کشتی آزاد کرواسی. ایرانی نیاز دارد به بر صدر نشستن و دم امیرحسین زارع، پهلوان غیور ما گرم که هم خود بر صدر نشست و هم طعم غرور را دوباره به مردم چشاند. تعارف چرا؟ احساس می‌کنم جا داشت بیشتر و فراگیرتر خوشحال شویم. کشتی ورزش ملی ماست و بیانگر تاریخ پهلوانی ایران‌زمین. رگ‌های بادکرده و بازوان سترگ و فریادهای شادی پهلوانان کشتی‌گیرمان با جهان حرف می‌زند و برای‌مان برند ملی می‌سازد. در داخل هم باید بیاموزیم که از هر فرصتی برای تجربه یک شادی جمعی و ملی بهره بگیریم. شرط زیستن در دوران‌های سخت، بلد بودن شادی است. کشتی همچنین نشان داده که زمین حاصلخیزی است. اندکی آبیاری و رسیدگی به آن، محصول وافر به بار می‌آورد. بخش مهمی از این قهرمانی، هنر علیرضای دبیر است که نشان داد مدیریت خوب، فراهم کردن زیرساخت و هزینه‌کردن درست، جواب می‌دهد؛ حداقل در کشتی. هرچند قهرمانی بعد از ۱۲ سال سوای اینکه غرورآفرین است پرسش‌برانگیز است. حق ماست که به قهرمانی در کشتی آزاد جهان عادت کنیم؛ نه آنکه سال‌ها به انتظارش بنشینیم. پیروزی، مُسری است. هر قله‌ای که به سوی آسمان می‌رود، لاجرم زمین‌های اطرافش را تبدیل به دامنه‌هایی مرتفع می‌گرداند. موفقیت خوب است؛ اما هدف باید «همیشه موفق بودن» باشد. این چشم‌انداز است که سرایت می‌کند به دیگر رشته‌ها و اساسا دیگر حیطه‌های یک جامعه. ایران باید پیروز شدن و پیروز ماندن را تمرین کند. ما جنگیدن را بلدیم، حالا باید در بردن متخصص باشیم.
هر ایرانی در وجودش یک رستم دارد که تشنه غرور است و تنها با حماسه سیراب می‌شود. پیروزی‌های غرورآمیز برای ما یک نیاز و ضرورت است، بخشی از تغذیه روح‌مان تنها از راه پیروزی‌های ملی بزرگ است. باید شکر ایزد به جا آورد که در این برهه سخت از این پیروزی‌های غرورآمیز چندان محروم نیستیم. آن از صعود زودهنگام تیم ملی فوتبال به جام جهانی و این از قهرمانی زودهنگام تیم ملی در مسابقات جهانی کشتی آزاد کرواسی. ایرانی نیاز دارد به بر صدر نشستن و دم امیرحسین زارع، پهلوان غیور ما گرم که هم خود بر صدر نشست و هم طعم غرور را دوباره به مردم چشاند. تعارف چرا؟ احساس می‌کنم جا داشت بیشتر و فراگیرتر خوشحال شویم. کشتی ورزش ملی ماست و بیانگر تاریخ پهلوانی ایران‌زمین. رگ‌های بادکرده و بازوان سترگ و فریادهای شادی پهلوانان کشتی‌گیرمان با جهان حرف می‌زند و برای‌مان برند ملی می‌سازد. در داخل هم باید بیاموزیم که از هر فرصتی برای تجربه یک شادی جمعی و ملی بهره بگیریم. شرط زیستن در دوران‌های سخت، بلد بودن شادی است. کشتی همچنین نشان داده که زمین حاصلخیزی است. اندکی آبیاری و رسیدگی به آن، محصول وافر به بار می‌آورد. بخش مهمی از این قهرمانی، هنر علیرضای دبیر است که نشان داد مدیریت خوب، فراهم کردن زیرساخت و هزینه‌کردن درست، جواب می‌دهد؛ حداقل در کشتی. هرچند قهرمانی بعد از ۱۲ سال سوای اینکه غرورآفرین است پرسش‌برانگیز است. حق ماست که به قهرمانی در کشتی آزاد جهان عادت کنیم؛ نه آنکه سال‌ها به انتظارش بنشینیم. پیروزی، مُسری است. هر قله‌ای که به سوی آسمان می‌رود، لاجرم زمین‌های اطرافش را تبدیل به دامنه‌هایی مرتفع می‌گرداند. موفقیت خوب است؛ اما هدف باید «همیشه موفق بودن» باشد. این چشم‌انداز است که سرایت می‌کند به دیگر رشته‌ها و اساسا دیگر حیطه‌های یک جامعه. ایران باید پیروز شدن و پیروز ماندن را تمرین کند. ما جنگیدن را بلدیم، حالا باید در بردن متخصص باشیم.
تیتر خبرها
تیترهای روزنامه
