پشت پرده علنی ساختن یک خبر در اروپا
در عرصه دیپلماسی بینالملل، انتشار عمدی یک خبر محرمانه، خود یک اعلام جنگ سیاسی است. این اقدام که در ظاهر به نظر میرسد صرفا یک افشاگری رسانهای باشد، در بطن خود حامل پیامهای راهبردی و تاکتیکی متعددی است که هدف آنها تغییر محاسبات بازیگران اصلی صحنه ژئوپلیتیک است. در هفتههای اخیر، شاهد بودیم که مقاماتی از دولتهای اروپایی، بهویژه فرانسه، عمدا جزئیات یک تماس تلفنی محرمانه میان رهبران اروپا و اوکراین را به رسانهها (مانند اشپیگل) درز دادند. این اقدام صرفا یک افشاگری خبری نبود؛ بلکه یک«پیام صریح و از پیش تعیینشده»بود که هدف اصلی آن، مخاطبی در آنسوی اقیانوس اطلس، یعنی دونالد ترامپ، رئیسجمهور پیشین و نامزد احتمالی آینده آمریکا، داشت. این حرکت، نمادی از اوجگیری تنشها و اختلافات بنیادین غرب بر سر مسیر جنگ اوکراین است.
به گزارش آنا، افشاگریها نشان میدهد که اروپاییها از وضعیت موجود راضی نبوده و احساس میکنند که در آینده حمایت نظامی و مالی از اوکراین در گرو تصمیمات غیرقابلپیشبینی یک بازیگر واحد، یعنی ترامپ، قرار گرفته است. این درز اطلاعات، نه یک اشتباه دیپلماتیک، بلکه یک «تزریق هدفمند» اطلاعات به فضای عمومی بود تا معادلات سیاسی را به نفع بروکسل تغییر دهد.در عصر اطلاعات، حفظ اسرار دیپلماتیک دشوارتر از گذشته شده است، اما افشای عمدی یک مکالمه خصوصی، فراتر از سوءاستفاده از اطلاعات است. این تاکتیک، که به «دیپلماسی عمومی قهری» نزدیک است، به دنبال ایجاد فشار روانی و سیاسی بر بازیگر هدف است. در این مورد خاص، اروپا با افشای نگرانیهای داخلی خود، سعی داشت تا به ترامپ پیامی واضح بفرستد: هرگونه تلاش برای تغییر ناگهانی سیاست در قبال اوکراین، با واکنش عمومی شدید در اروپا مواجه خواهد شد. این اقدام، نوعی «پیشدستی در روایتسازی» بود تا سناریوهای احتمالی کاخ سفید آینده را محدود سازد.کانون این افشاگری، نگرانی عمیق امانوئل ماکرون، رئیسجمهور فرانسه، از احتمال «خیانت» آمریکا به اوکراین بود. این نگرانی مستقیما به طرح صلح 28 مادهای منتسب به تیم ترامپ مرتبط میشود که اروپاییها آن را به نفع روسیه ارزیابی کرده بودند. این طرح، که در تضاد آشکار با موضع اروپا مبنی بر حمایت نظامی قاطع از کییف قرار داشت، اروپاییها را به این نتیجه رساند که دولت احتمالی ترامپ، ممکن است در اوج حساسیتها، حمایت خود را به شکل ناگهانی و غیرقابلپیشبینی قطع کند.
طرح 28 مادهای موردبحث، اگرچه جزئیات دقیقی از سوی منابع رسمی منتشر نشده، اما بر اساس گزارشها، شامل بندهایی بود که میتوانست منجر به انجماد خطوط تماس فعلی، عدم اعطای کمکهای آتی، و حتی فشار بر کییف برای پذیرش شروط روسیه (مانند واگذاری بخشی از قلمرو) شود. برای اروپاییها، این طرح یک«نقشه راه برای شکست اوکراین» تلقی میشد که امنیت بلندمدت قاره اروپا را نیز به خطر میانداخت.ماکرون، که همواره تلاش کرده است اروپا را بهعنوان یک قدرت مستقل در حوزه نظامی و دیپلماتیک معرفی کند، این افشاگری را فرصتی برای تثبیت رهبری خود در این زمینه دید.
سخنان ماکرون، همراه با هشدار صدراعظم آلمان، فردریش مرتس، مبنی بر اینکه «آنها [آمریکاییها] با تو و با ما بازی میکنند»، در ظاهر ماجرا یک جبهه متحد اروپایی را در برابر کاخ سفید ( در پرونده اوکراین ) ترسیم کرد اما واکنش کاخ سفید و اطرافیان ترامپ به این مانور اروپایی، به طرز قابلتوجهی سرد و بیتفاوت بوده است. این بیاعتنایی، نشان میدهد که دولت ترامپ این اقدامات را صرفا بهعنوان «بازیهای نخنما و قدیمی» تلقی میکند که دیگر تأثیری بر محاسبات استراتژیک آنها ندارد. این عدم اعتنا، بهمراتب سنگینتر از هر بیانیه رسمی است؛ زیرا نشان میدهد که محور سیاست خارجی آمریکا در قبال اوکراین، نه اجماع بروکسل، بلکه منافع و چارچوبهای داخلی مدنظر ترامپ است.
به گزارش آنا، افشاگریها نشان میدهد که اروپاییها از وضعیت موجود راضی نبوده و احساس میکنند که در آینده حمایت نظامی و مالی از اوکراین در گرو تصمیمات غیرقابلپیشبینی یک بازیگر واحد، یعنی ترامپ، قرار گرفته است. این درز اطلاعات، نه یک اشتباه دیپلماتیک، بلکه یک «تزریق هدفمند» اطلاعات به فضای عمومی بود تا معادلات سیاسی را به نفع بروکسل تغییر دهد.در عصر اطلاعات، حفظ اسرار دیپلماتیک دشوارتر از گذشته شده است، اما افشای عمدی یک مکالمه خصوصی، فراتر از سوءاستفاده از اطلاعات است. این تاکتیک، که به «دیپلماسی عمومی قهری» نزدیک است، به دنبال ایجاد فشار روانی و سیاسی بر بازیگر هدف است. در این مورد خاص، اروپا با افشای نگرانیهای داخلی خود، سعی داشت تا به ترامپ پیامی واضح بفرستد: هرگونه تلاش برای تغییر ناگهانی سیاست در قبال اوکراین، با واکنش عمومی شدید در اروپا مواجه خواهد شد. این اقدام، نوعی «پیشدستی در روایتسازی» بود تا سناریوهای احتمالی کاخ سفید آینده را محدود سازد.کانون این افشاگری، نگرانی عمیق امانوئل ماکرون، رئیسجمهور فرانسه، از احتمال «خیانت» آمریکا به اوکراین بود. این نگرانی مستقیما به طرح صلح 28 مادهای منتسب به تیم ترامپ مرتبط میشود که اروپاییها آن را به نفع روسیه ارزیابی کرده بودند. این طرح، که در تضاد آشکار با موضع اروپا مبنی بر حمایت نظامی قاطع از کییف قرار داشت، اروپاییها را به این نتیجه رساند که دولت احتمالی ترامپ، ممکن است در اوج حساسیتها، حمایت خود را به شکل ناگهانی و غیرقابلپیشبینی قطع کند.
طرح 28 مادهای موردبحث، اگرچه جزئیات دقیقی از سوی منابع رسمی منتشر نشده، اما بر اساس گزارشها، شامل بندهایی بود که میتوانست منجر به انجماد خطوط تماس فعلی، عدم اعطای کمکهای آتی، و حتی فشار بر کییف برای پذیرش شروط روسیه (مانند واگذاری بخشی از قلمرو) شود. برای اروپاییها، این طرح یک«نقشه راه برای شکست اوکراین» تلقی میشد که امنیت بلندمدت قاره اروپا را نیز به خطر میانداخت.ماکرون، که همواره تلاش کرده است اروپا را بهعنوان یک قدرت مستقل در حوزه نظامی و دیپلماتیک معرفی کند، این افشاگری را فرصتی برای تثبیت رهبری خود در این زمینه دید.
سخنان ماکرون، همراه با هشدار صدراعظم آلمان، فردریش مرتس، مبنی بر اینکه «آنها [آمریکاییها] با تو و با ما بازی میکنند»، در ظاهر ماجرا یک جبهه متحد اروپایی را در برابر کاخ سفید ( در پرونده اوکراین ) ترسیم کرد اما واکنش کاخ سفید و اطرافیان ترامپ به این مانور اروپایی، به طرز قابلتوجهی سرد و بیتفاوت بوده است. این بیاعتنایی، نشان میدهد که دولت ترامپ این اقدامات را صرفا بهعنوان «بازیهای نخنما و قدیمی» تلقی میکند که دیگر تأثیری بر محاسبات استراتژیک آنها ندارد. این عدم اعتنا، بهمراتب سنگینتر از هر بیانیه رسمی است؛ زیرا نشان میدهد که محور سیاست خارجی آمریکا در قبال اوکراین، نه اجماع بروکسل، بلکه منافع و چارچوبهای داخلی مدنظر ترامپ است.
تیتر خبرها
تیترهای روزنامه
