خطای محاسباتی بزرگ قاهره
قرارداد گازی که اخیراً میان مصر و رژیم صهیونیستی منعقد شده و با خشم و واکنش تند بسیاری از مردم و احزاب مصری همراه بود، طی روزهای اخیر به عنوان یکی از مناقشه برانگیزترین تحولات در عرصه انرژی منطقه مورد بحث قرار گرفته که شامل صادرات حدود 130 میلیارد متر مکعب گاز طبیعی از میدان لویاتان در آبهای تحت اشغال رژیم اشغالگر به مصر تا سال 2040 بوده و ارزش آن بالغ بر 35 میلیارد دلار است.
در این میان، برخی قرارداد مذکور را صرفاً یک توافق اقتصادی مبتنی بر عرضه و تقاضا میدانند، اما بسیاری معتقدند که این قرارداد را نمیتوان از ملاحظات پیچیده سیاسی در عرصه منطقهای و بین المللی جدا دانست.بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم اشغالگر از تصویب توافق گاز طبیعی با مصر خبر داده و آن را بزرگترین توافق گازی این رژیم در طول تاریخ توصیف کرد.اما در بحبوحه ادعاهای رسمی مصر مبنی بر ماهیت صرفاً تجاری این توافق و ارزیابیهای کارشناسانی که بر درهمتنیدگی جداییناپذیر اقتصاد و سیاست تاکید دارند، سوالات اساسی در مورد دستاوردهای هر دو طرف و اینکه چه کسی بیشترین سود را از این توافق خواهد برد، مطرح میشود.در حالی که این توافق با واکنشهای گسترده منطقهای همراه بود و خشم بسیاری از مردم مصر را هم برانگیخت، ضیاء رشوان، رئیس سرویس اطلاعات دولتی مصر، در تلاش برای کنترل این اوضاع، مدعی شد که توافق گازی با اسرائیل در چارچوب معاملات اقتصادی تابع قوانین بازار و سازوکارهای سرمایهگذاری بینالمللی قرار میگیرد و هیچ ابعاد یا پیامدهای سیاسی ندارد.
این مقام مصری در یک بیانیه رسمی اظهار داشت: طرفین این توافقنامه، شرکتهای کاملاً تجاری، از جمله شرکت آمریکایی شورون، به همراه شرکتهای مصری متخصص در دریافت، حمل و نقل و تجارت گاز هستند، بدون هیچ گونه مداخله مستقیم دولت در انعقاد این قراردادها.او این توافقنامه را در راستای منافع استراتژیک مصر، یعنی تقویت جایگاه آن به عنوان تنها قطب منطقهای تجارت گاز در خاورمیانه، بر اساس زیرساختهای پیشرفته و کارخانههای مایعسازی که قادر به تأمین نیازهای بازارهای منطقهای و بینالمللی هستند، دانست.اما ناظران امور تاکید میکنند که در میان جاهطلبی مصر برای تبدیل شدن به یک قطب انرژی منطقهای و چالشهای سیاسی مرتبط با منبع این گاز، توافق واردات از فلسطین اشغالی همچنان یک پرونده باز با تمام احتمالات است.
کارشناسان و متخصصان در امور منطقه معتقدند که معاملهای با این وسعت و زمانبندی را نمیتوان به عنوان یک اقدام اقتصادی صرف در نظر گرفت؛ زیرا مدیترانه شرقی هرگز صرفاً یک عرصه انرژی نبوده است، بلکه یک منطقه درگیری سیاسی و امنیتی تمامعیار بوده است که در آن منابع طبیعی به عنوان ابزار نفوذ استفاده میشوند.از این منظر، ملاحظات سیاسی مربوط به قرارداد گازی مصر و رژیم صهیونیستی بیشتر از ملاحظات اقتصادی آن است؛ به ویژه اینکه در بحبوحه تحولات حساس غزه منعقد شده است. این بدان معناست که اسرائیل میتواند از چنین قراردادی به عنوان یک دستاورد استراتژیک برای شکستن انزوای خود بعد از جنایات نسل کشی علیه نوار غزه استفاده کند.
معتز أحمدین، نماینده دائم سابق مصر در سازمان ملل متحد، معتقد است که جدایی کامل بین اقتصاد و سیاست غیرواقعی است.این دیپلمات مصری در گفت وگو با شبکه الجزیره اظهار داشت: قرارداد گازی میان مصر و اسرائیل که مقامات مصری سعی دارند آن را یک توافق کاملاً اقتصادی توصیف کنند، نمیتواند عاری از ملاحظات سیاسی روشن باشد.وی تاکید کرد: موافقت اسرائیل برای نهایی کردن این توافق، در پاسخ به فشارهای آمریکا «با هدف دستیابی به منافع شخصی برای دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا و خانوادهاش، با توجه به سهام قابل توجه آنها در شرکت شورون، سرمایهگذار اصلی خارجی در میدان گازی لویاتان که از آن گاز استخراج میشود» صورت گرفته است.
در این میان، برخی قرارداد مذکور را صرفاً یک توافق اقتصادی مبتنی بر عرضه و تقاضا میدانند، اما بسیاری معتقدند که این قرارداد را نمیتوان از ملاحظات پیچیده سیاسی در عرصه منطقهای و بین المللی جدا دانست.بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم اشغالگر از تصویب توافق گاز طبیعی با مصر خبر داده و آن را بزرگترین توافق گازی این رژیم در طول تاریخ توصیف کرد.اما در بحبوحه ادعاهای رسمی مصر مبنی بر ماهیت صرفاً تجاری این توافق و ارزیابیهای کارشناسانی که بر درهمتنیدگی جداییناپذیر اقتصاد و سیاست تاکید دارند، سوالات اساسی در مورد دستاوردهای هر دو طرف و اینکه چه کسی بیشترین سود را از این توافق خواهد برد، مطرح میشود.در حالی که این توافق با واکنشهای گسترده منطقهای همراه بود و خشم بسیاری از مردم مصر را هم برانگیخت، ضیاء رشوان، رئیس سرویس اطلاعات دولتی مصر، در تلاش برای کنترل این اوضاع، مدعی شد که توافق گازی با اسرائیل در چارچوب معاملات اقتصادی تابع قوانین بازار و سازوکارهای سرمایهگذاری بینالمللی قرار میگیرد و هیچ ابعاد یا پیامدهای سیاسی ندارد.
این مقام مصری در یک بیانیه رسمی اظهار داشت: طرفین این توافقنامه، شرکتهای کاملاً تجاری، از جمله شرکت آمریکایی شورون، به همراه شرکتهای مصری متخصص در دریافت، حمل و نقل و تجارت گاز هستند، بدون هیچ گونه مداخله مستقیم دولت در انعقاد این قراردادها.او این توافقنامه را در راستای منافع استراتژیک مصر، یعنی تقویت جایگاه آن به عنوان تنها قطب منطقهای تجارت گاز در خاورمیانه، بر اساس زیرساختهای پیشرفته و کارخانههای مایعسازی که قادر به تأمین نیازهای بازارهای منطقهای و بینالمللی هستند، دانست.اما ناظران امور تاکید میکنند که در میان جاهطلبی مصر برای تبدیل شدن به یک قطب انرژی منطقهای و چالشهای سیاسی مرتبط با منبع این گاز، توافق واردات از فلسطین اشغالی همچنان یک پرونده باز با تمام احتمالات است.
کارشناسان و متخصصان در امور منطقه معتقدند که معاملهای با این وسعت و زمانبندی را نمیتوان به عنوان یک اقدام اقتصادی صرف در نظر گرفت؛ زیرا مدیترانه شرقی هرگز صرفاً یک عرصه انرژی نبوده است، بلکه یک منطقه درگیری سیاسی و امنیتی تمامعیار بوده است که در آن منابع طبیعی به عنوان ابزار نفوذ استفاده میشوند.از این منظر، ملاحظات سیاسی مربوط به قرارداد گازی مصر و رژیم صهیونیستی بیشتر از ملاحظات اقتصادی آن است؛ به ویژه اینکه در بحبوحه تحولات حساس غزه منعقد شده است. این بدان معناست که اسرائیل میتواند از چنین قراردادی به عنوان یک دستاورد استراتژیک برای شکستن انزوای خود بعد از جنایات نسل کشی علیه نوار غزه استفاده کند.
معتز أحمدین، نماینده دائم سابق مصر در سازمان ملل متحد، معتقد است که جدایی کامل بین اقتصاد و سیاست غیرواقعی است.این دیپلمات مصری در گفت وگو با شبکه الجزیره اظهار داشت: قرارداد گازی میان مصر و اسرائیل که مقامات مصری سعی دارند آن را یک توافق کاملاً اقتصادی توصیف کنند، نمیتواند عاری از ملاحظات سیاسی روشن باشد.وی تاکید کرد: موافقت اسرائیل برای نهایی کردن این توافق، در پاسخ به فشارهای آمریکا «با هدف دستیابی به منافع شخصی برای دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا و خانوادهاش، با توجه به سهام قابل توجه آنها در شرکت شورون، سرمایهگذار اصلی خارجی در میدان گازی لویاتان که از آن گاز استخراج میشود» صورت گرفته است.
تیتر خبرها
تیترهای روزنامه
