سپاه مقتدر جمهوری اسلامی ایران با حمله به مقر تروریست‌های داعشی و صهیونیستی، انتقام شهدای کرمان و غزه را آغاز کرد
چند درجه تخفیف!
گروه فرهنگی
شخصیت خارجی جمهوری اسلامی ایران جدا جذاب شده است. با وقار، آرام، قدرتمند، نافذ، جدی و حکیم. با درایت و فعالیت هوشمندانه و دقیقش یک محور مقاومت ایجاد می‌کند. تکه آتشی به نام حماس را به جان غاصب می‌اندازد، دریاها را با شیرمردان ترس‌نشناس و ناآرام یمنی برای غاصب ناامن می‌سازد. از ظرفیت ملت‌ها برای تشکیل گروه‌ها و هسته‌های مقاومت بهره می‌گیرید و نظم آمریکایی غرب آسیا را دچار زوالی تدریجی می‌کند. او در همین حال از هر تله‌ای که پایش را به جنگ باز کند اجتناب می‌کند. اما اگر دشمن به خود جرئت غلط کردن بدهد، با صبر و آرامش و وقار خاص خود ضربه‌اش را وارد می‌کند. ضربه‌ای که علاوه بر تلفات، پیام هم دارد. علاوه بر درد، درس هم دارد. علاوه بر جسم دشمن، روح او را نیز زخمی می‌کند. مقر دشمن را می‌زند؛ هم در کنار مرزهای خودش و هم در کنار مرزهای دشمن! بیخ گوش دشمن را می‌کوباند تا بگوید از او نمی‌ترسد و دستش به او می‌رسد. کنار مرزهای خودش را هم می‌زند تا بگوید وقتی دشمن در خانه دوست و همسایه هم لانه کند بی‌تعارف برخورد می‌کند. بگوید موشک‌های دوربرد، حواس او را از مرزهای خود پرت نمی‌کند. دشمن در غرب آسیا هیچ پناهی ندارد. اگر بزند، می‌خورد. دور باشد یا نزدیک فرقی ندارد. ایران با این حرکت، توانمندی خود در تمام منطقه را به رخ کشید. هرچند دولت عراق نسبت به این اقدام واکنش منفی نشان داد. این اختلاف‌نظر در دوستی و ارتباط بادوام دو کشور تأثیری نخواهد داشت. اما خوب است دولت این کشور از سیاست‌های کوفیانه دست بردارد. آن روز که جوانان ایرانی تحت فرماندهی سردار پرافتخار، حاج‌قاسم سلیمانی با داعش می‌جنگیدند تا نوامیس مردم عراق را از شر اهریمنان نجات دهند، تمامیت ارضی این کشور نقض نمی‌شد؟ آن شبی که عزیز دل ملت ما در خاک عراق به شهادت رسید، دولت این کشور نزد ایران اظهار شرمندگی کرد؟ آیا این کشور غرامت سنگین تجاوز خود به ایران را پرداخته است؟ آیا گمان می‌کند ایران اسلامی از شکایت او هراسی به دل خود راه می‌دهد؟ ایران با موشک‌باران مقر تروریست‌ها و صهیونیست‌ها در اربیل و ادلب، هم انتقام شهدای کرمان را آغاز کرد و هم انتقام شهدای غزه را. نشان داد که اقدامات تروریستی، او را از ادامه کمک به مقاومت نمی‌ترساند. نشان داد که اسرائیل را مادر خطاکار گروهک‌های تروریستی می‌داند. نشان داد که نه در دوره انفعال است و نه حتی در کار صبر استراتژیک، بلکه آماده است دشمن پا از گلیم فراتر بگذارد تا سیلی‌های آبدارش را بنوازد. ایران خورشید منظومه مقاومت غرب آسیاست. منظومه‌ای که امروز مهم‌ترین، فعال‌ترین و کارآمدترین نظام مقاومت علیه استکبار و امپریالیسم جهانی است. او در برابر جسارت دشمن دستپاچه نمی‌شود، بدون اینکه خود را به مهلکه بیندازد او را به غلط کردن می‌اندازد؛ همچون خورشیدی که گرد و غبار اگر نزدیکش شود خواهد سوخت. دشمن از ترس، ترور خود را با کمک فرزند دلبند خود، داعش پیش برد تا از خود سلب مسئولیت کرده باشد. ایران اما هم اسرائیل را زد و هم داعش را تا اعلام کند مسئول هر شری در منطقه، رژیم در حال زوال صهیونیستی است.
شخصیت خارجی جمهوری اسلامی ایران جدا جذاب شده است. با وقار، آرام، قدرتمند، نافذ، جدی و حکیم. با درایت و فعالیت هوشمندانه و دقیقش یک محور مقاومت ایجاد می‌کند. تکه آتشی به نام حماس را به جان غاصب می‌اندازد، دریاها را با شیرمردان ترس‌نشناس و ناآرام یمنی برای غاصب ناامن می‌سازد. از ظرفیت ملت‌ها برای تشکیل گروه‌ها و هسته‌های مقاومت بهره می‌گیرید و نظم آمریکایی غرب آسیا را دچار زوالی تدریجی می‌کند. او در همین حال از هر تله‌ای که پایش را به جنگ باز کند اجتناب می‌کند. اما اگر دشمن به خود جرئت غلط کردن بدهد، با صبر و آرامش و وقار خاص خود ضربه‌اش را وارد می‌کند. ضربه‌ای که علاوه بر تلفات، پیام هم دارد. علاوه بر درد، درس هم دارد. علاوه بر جسم دشمن، روح او را نیز زخمی می‌کند. مقر دشمن را می‌زند؛ هم در کنار مرزهای خودش و هم در کنار مرزهای دشمن! بیخ گوش دشمن را می‌کوباند تا بگوید از او نمی‌ترسد و دستش به او می‌رسد. کنار مرزهای خودش را هم می‌زند تا بگوید وقتی دشمن در خانه دوست و همسایه هم لانه کند بی‌تعارف برخورد می‌کند. بگوید موشک‌های دوربرد، حواس او را از مرزهای خود پرت نمی‌کند. دشمن در غرب آسیا هیچ پناهی ندارد. اگر بزند، می‌خورد. دور باشد یا نزدیک فرقی ندارد. ایران با این حرکت، توانمندی خود در تمام منطقه را به رخ کشید. هرچند دولت عراق نسبت به این اقدام واکنش منفی نشان داد. این اختلاف‌نظر در دوستی و ارتباط بادوام دو کشور تأثیری نخواهد داشت. اما خوب است دولت این کشور از سیاست‌های کوفیانه دست بردارد. آن روز که جوانان ایرانی تحت فرماندهی سردار پرافتخار، حاج‌قاسم سلیمانی با داعش می‌جنگیدند تا نوامیس مردم عراق را از شر اهریمنان نجات دهند، تمامیت ارضی این کشور نقض نمی‌شد؟ آن شبی که عزیز دل ملت ما در خاک عراق به شهادت رسید، دولت این کشور نزد ایران اظهار شرمندگی کرد؟ آیا این کشور غرامت سنگین تجاوز خود به ایران را پرداخته است؟ آیا گمان می‌کند ایران اسلامی از شکایت او هراسی به دل خود راه می‌دهد؟ ایران با موشک‌باران مقر تروریست‌ها و صهیونیست‌ها در اربیل و ادلب، هم انتقام شهدای کرمان را آغاز کرد و هم انتقام شهدای غزه را. نشان داد که اقدامات تروریستی، او را از ادامه کمک به مقاومت نمی‌ترساند. نشان داد که اسرائیل را مادر خطاکار گروهک‌های تروریستی می‌داند. نشان داد که نه در دوره انفعال است و نه حتی در کار صبر استراتژیک، بلکه آماده است دشمن پا از گلیم فراتر بگذارد تا سیلی‌های آبدارش را بنوازد. ایران خورشید منظومه مقاومت غرب آسیاست. منظومه‌ای که امروز مهم‌ترین، فعال‌ترین و کارآمدترین نظام مقاومت علیه استکبار و امپریالیسم جهانی است. او در برابر جسارت دشمن دستپاچه نمی‌شود، بدون اینکه خود را به مهلکه بیندازد او را به غلط کردن می‌اندازد؛ همچون خورشیدی که گرد و غبار اگر نزدیکش شود خواهد سوخت. دشمن از ترس، ترور خود را با کمک فرزند دلبند خود، داعش پیش برد تا از خود سلب مسئولیت کرده باشد. ایران اما هم اسرائیل را زد و هم داعش را تا اعلام کند مسئول هر شری در منطقه، رژیم در حال زوال صهیونیستی است.
تیتر خبرها
تیترهای روزنامه
