آیا اختلافات چین و اروپا قابل حل است؟

آیا اختلافات چین و اروپا قابل حل است؟

گذشت نیم قرن از روابط پکن و اروپا منجر به تثبیت روابط این دو نشده و بالعکس سایه منازعات بالقوه و بالفعل را بر مناسبات طرفین سنگین تر ساخته است. پنجاه سالگی برقراری مناسبات، در واقع باید دلیلی برای جشن گرفتن باشد. اما سران اتحادیه اروپا با حال و هوای جشن به دیدار سران چین نرفته‌اند، چرا که با میزبان اختلاف‌نظر دارند! شی جین‌پینگ، رئیس حزب و دولت چین، در آغاز نشست یک‌روزه اتحادیه اروپا و چین در پکن، از آنتونیو کوشتا، رئیس شورای اروپا و اورزلا فون در لاین، رئیس کمیسیون اروپا استقبال کرد. فون در لاین پس از رسیدن به پکن در شبکه اجتماعی اکس (توییتر سابق) نوشت: «این نشست فرصت پیشرفت و بازتنظیم روابط ماست.» به گفته رئیس کمیسیون اروپا، چین و اروپا باید نگرانی‌های متقابل خود را جدی گرفته و "راه‌حل‌های واقعی" ارائه دهند.
اما در ماورای تعارفات دیپلماتیک فعلی شاهد بسط دغدغه های راهبردی چین و اتحادیه اروپا در نظام بین الملل و از آن مهم تر ،تعارض این دغدغه ها و منافع با یکدیگر هستیم. اروپا در بسیاری از موارد اختلافی با چین خود را متغیری مستقل قلمداد نمی کند و بازی در زمین واشنگتن را نسبت به عقلانیت راهبردی ترجیح می دهد. پکن نیز بارها در مواضع پنهان و آشکار خود اروپا را مسئول استمرار بسیاری از بحران های خودساخته ( از سوی غرب) در نظام بین الملل قلمداد کرده است. علاوه بر آنچه ذکر شد ،عضویت 28 کشور اروپایی در پیمان ناتو سبب شده تا چین نسبت به تحرکات دو سوی آتلانتیک ( آمریکا-اروپا) در حیاط خلوت و محیط پیرامونی خود گارد بسته ای اتخاذ کند.
مصادیق این اختلافات عمیق خود را در برهه کنونی نشان داده است. کمی پیش از نشست، اتحادیه اروپا در بسته تحریم‌های خود علیه روسیه، شرکت‌های چینی را نیز هدف قرار داد. چین اما همچنان از مسکو حمایت می‌کند. به گفته مسئولان اتحادیه اروپا، چین حدود ۸۰ درصد کالاهایی را که روسیه به صورت غیرنظامی یا نظامی استفاده می‌کند، تامین می‌کند.درخواست اروپائیان از پکن این است که در راستای تقویت پیوند استراتژیک و اقتصادی خود با اروپای واحد از حجم و کیفیت روابط خود با روسیه بکاهد! درخواستی که اساسا برای پکن قابل پذیرش نیست. در مقابل نسل جدید کمونیست های پکن از اتحادیه اروپا خواسته اند تا به بازی ضد چینی خود در زمین ایالات متحده آمریکا پایان دهد و در منازعات کنونی و آتی تبدیل به مهره های بازی واشنگتن در تقابل مطلق با آنها نشوند. بدیهی است که اروپائیان به سبب ریل گذاری نادرست و خطرناک خود ( خصوصا طی دو دهه اخیر) عملا تن به چنین مطالبه ای
نمی دهند. در چنین شرایطی خروجی نشست مشترک اخیر پکن و بروکسل چیزی جز چند عکس یادگاری نبوده است!