کارنامه ژرمن‌ها سیاه‌تر شد

کارنامه ژرمن‌ها سیاه‌تر شد

سفر اخیر فردریش مرتز، صدراعظم آلمان، به اراضی اشغالی و دیدار او با بنیامین نتانیاهو جلاد غزه ، بیش از آنکه گامی در راستای دیپلماسی سازنده باشد، تلاشی آشکار برای تثبیت یک موضع‌گیری غیرقابل‌دفاع و در تضاد کامل باوجدان عمومی اروپا و جهان است. در برهه‌ای که افکار عمومی در آلمان و سراسر قاره اروپا نسبت به ماهیت و جنایات رژیم صهیونیستی نفرت بی‌سابقه‌ای بروز داده‌اند، ابراز همپیمانی و حمایت تزلزل‌ناپذیر دولت ائتلافی شکننده آلمان از این رژیم، چیزی جز دهن‌کجی آشکار مرتز به خواست و وجدان ملت خود و جامعه جهانی نیست. کارنامه تاریخی آلمان پس از جنگ جهانی دوم همواره با تلاش برای حفظ تعهد اخلاقی خود در قبال امنیت اسرائیل گره‌خورده است. بااین‌حال، در جریان نسل‌کشی جاری در غزه، این پیوند تاریخی از معنای دفاع مشروع خارج شده و به سطح شراکت فعال در کشتار ده‌ها هزار زن و کودک فلسطینی تنزل یافته است. حمایت‌های سیاسی، نظامی (از طریق تأمین تسلیحات و مجوز صادرات) و سیاسی آلمان از اسرائیل، برلین را از یک ناظر محتاط به یک شریک اجرایی در این فاجعه انسانی تبدیل کرده است.حمایت کورکورانه دولت مرتز در حالی صورت می‌گیرد که افکار عمومی آلمان، که میراث‌دار درس‌های سخت تاریخ است، به شکل بی‌سابقه‌ای علیه سیاست‌های دولت خود در قبال این مسئله موضع‌گیری کرده است. این شکاف عمیق میان اراده مردم و عمل دولت، مشروعیت اخلاقی و کارکردی ائتلاف حاکم در برلین را بیش‌ازپیش متلاشی ساخته است.سیاست خارجی آلمان در قبال بحران غزه، عملاً یک «نقطه عطف شرم‌آور» در حافظه جمعی مدرن این کشور محسوب می‌شود. اولاف شولتس، صدراعظم پیشین، و اکنون فردریش مرتز، با قرار دادن خود در جبهه حامیان اقدامات نظامی اسرائیل، تاریخ‌ساز شده‌اند؛ اما نه به نیکی، بلکه به‌عنوان دو چهره‌ای که تعهدات اخلاقی و حقوق بین‌الملل را قربانی ملاحظات سیاسی داخلی و فشار لابی‌های خارجی کردند.بدون شک، نام این دو صدراعظم در صفحات تاریخ به‌عنوان نمادهایی مشمئزکننده از دولتی که طبق سوگندنامه و اساسنامه ادعایی خود، وظیفه حفاظت از جان انسان‌ها را بر عهده داشت اما در کشتار هزاران انسان بی‌گناه دست داشت، حک خواهد شد. کارنامه آلمان که پیش‌ازاین نیز حاوی زخم‌هایی بود، اکنون با این همراهی در نسل‌کشی غزه سیاه‌تر از هر زمان دیگری شده است. این انتخاب عامدانه و وقیحانه، توسط نسل جدید سیاستمداران آلمانی صورت گرفته و بیانگر بازی خودخواسته احزاب سنتی دموکرات مسیحی، سوسیال‌دموکرات، سبز و دموکرات‌های آزاد در زمین تل‌آویو است.